કવિતા હોય કે કલાકૃતિ, પુસ્તક હોય કે નાટક, દરેક સર્જક નામ પોતાનું આપે છે, પણ “મા” જેવું સર્જક કોઇ નથી. સંતાન ને જન્મ આપે છે અને નામ પિતાનું આપે છે.
“માનું ગીત”
સાંજ નો સમય હતો, પાન ખાવાની તલબ થઇ હતી, ચાલતો ચાલતો ગલીનાં મોડ પર પાનવાળાની દુકાને પહોંચ્યો. બાજુમા મદ્રાસી હોટલ હતી. કોફી પીવાનું મન થયું એટલે હું અંદર ગયો, ખુરશી પર ગોઠવાયો. ગલ્લા પર બેઠેલો માલિક ગ્રામોફોન પર કર્ણાટકી સંગીતની રેકર્ડો વગાડી રહ્યો હતો. એક ખુણામાં મોટો પ્રાયમસ ધમધમતો હતો. કામ કરનારા દક્ષીણનાં શ્યામ છોકરાઓ અંદર અંદર મોટા અવાજે વાત કરી રહ્યા હતા.
એટલામાં ચાલુ રેકર્ડ પૂરી થઇ અને બીજી ચડી. મધુર હલક થી એક ગાન શરુ થયું ને હોટલમાં જાણે સન્નાટો છવાઇ ગયો. સ્ટવનો ઘોંઘાટ સંકેલાઇ ગયો, છોકરાઓ શાંત પડી ને જ્યાં ઉભા હતા ત્યાં સ્થિર થઇ ગયા. પેલા ગાનનાં અવાજમાં જાણે સહુ ખોવાઇ ગયા. લાઉડસ્પીકર સાથે મીટ માંડીને ઉભેલા છોકરાઓની આંખમાં ઝાકળ ચમક વર્તાતી હતી. ત્રણેક મીનીટ આવી હવા ચાલી. રેકર્ડ પૂરી થઇ એટલે પાછો સ્ટવનો ધમકારો વધ્યો, ઘોંઘાટ શરુ થઇ ગયો. પૈસા ચુકવતી વખતે મેં હોટલનાં માલિકને પૂછ્યુ, હમણાં જે રેકર્ડ વાગતી હતી તે તમારી તરફનાં કોઇ જાણીતા ફિલ્મી ગાનની હતી?
એણે કંઇક ઉદાસીનતાથી કહ્યું, “એ ફિલ્મી ગાન નથી, અમારી ભાષાનું એક લોક ગીત છે, અને અમે એને “માનું ગીત” કહીએ છીએ. દુકાળ નાં વરસમાં નાનો દિકરો ગામડેથી શહેરમાં રોટલો રળવા ગયો હોય છે. આરતી ટાણે તુલસી ક્યારે દીવો કરી, દીકરાને સંભારતી માં એ ગીત ગાય છે. કહે છે: દીકરા મારા! નિતીથી ચાલજે. તું જ્યાં હોં ત્યા, આ તુલસી ક્યારાની સાક્ષીએ હું તને આશિષ પાઠવું છુ. તારી મહેનત ફળે. ઇશ્વર તને સાજો નરવો રાખે. મારા લાલ! તું ઘર નો દીવો છે.
“રોજ સંધ્યાકાળે અમે આ રેકર્ડ વગાડીએ છીએ. એ વખતે સહુને મા સાંભરે, ઘર યાદ આવે… એટલે બે મિનીટ કામ થંભી જાય છે.”
(રસિક ઝવેરી)
Home is where your mom is.